Graduation day
Bij ons in het dorp zie ik hier en daar vlaggen met schooltassen eraan buiten hangen. Fijn voor de geslaagden, maar wel een beetje zuur denk ik. Geen spannend landelijk schriftelijk. Niet stikkend van de zenuwen, samen met je moeder, wachten bij de telefoon. Geen idee overigens of dat tegenwoordig nog zo is, maar “vroeger” werd je alleen gebeld als je gezakt was. Had je altijd van die vervelia’s die voor de lol gingen bellen, zodat je een hartverzakking kreeg, zeker als je kansen 50/50 waren. Je schold ze stijf, zij hikten ginnegappend “oh, sorry”, en het martelende wachten nam opnieuw een aanvang.
Als dan eindelijk het verlossende uur geslagen had zonder dat je door school gebeld was, mocht je na gepaste twijfel (ligt de hoorn wel goed op de haak, hebben ze het goede nummer wel) aannemen dat het laatste examen de positieve doorslag had gegeven. Je kon beginnen met de organisatie van je examenfeest, waar je met 30 klasgenoten in een veel te kleine, met vlaggetjes versierde tuin of woonkamer bitterballen naar binnen schoof en stiekem bier of wijn dronk.
En dan nog de diploma-uitreiking. Pa, ma en oma zaten trots te glimmen in de afgeladen aula met andere glimmende ouders en familieleden. Je werd naar voren geroepen voor een toespraak en een pluim en mocht het felbegeerde diploma met cijferlijst in ontvangst nemen.
Hoe anders zal het nu, in Coronatijd, gaan. Ik heb echt te doen met de geslaagden van dit jaar, die dit alles moeten missen.
De vlaggen met tassen herinnerden me er ook aan hoe ze het in Zweden doen op “Graduation day”. Op onze doorreis naar Noorwegen, in zowel Malmo als Göteborg, zagen we verschillende van dit soort optochten in de eerste week van juni 2017. Veel kabaal makend, soms met een schallende muziekwagen erbij, trokken ze de aandacht van het winkelend of op terrassen zittend publiek van de stad. Een echte happening, hoewel de autochtonen daar nauwelijks opkeken van hun bezigheden; die hadden dat al zo vaak gezien.
Zouden deze happenings daar ook afgelast zijn?
